Το μήκος του στίχου στην τυπωμένη σελίδα ορίζεται βάσει του λευκού κενού που δηλώνει το τέλος του. Αντίστοιχα, κατά την προφορική απόδοση του ποιήματος, το κενό αυτό μεταφράζεται σε μια στιγμιαία ή παρατεταμένη διακοπή της χρονικής ροής του λόγου. Το 1981, ο Γ.Π. Σαββίδης υποστήριζε ότι αυτός είναι ο ορθότερος τρόπος ανάγνωσης της σεφερικής ποίησης: «η ανάγνωση ποιήματος του Σεφέρη προϋποθέτει μια παύση στο τέλος κάθε στίχου σχεδόν, έστω και αν δεν ακολουθεί στίξη». Όμως, οι ηχογραφημένες αναγνώσεις του ίδιου του Σεφέρη παρεκκλίνουν από αυτό το μοντέλο· παραλείποντας την καταληκτική παύση ή πραγματοποιώντας ενδιάμεσες παύσεις που δεν αντιστοιχούν σε σημεία στίξης, οι αναγνώσεις του Σεφέρη συχνά ακυρώνουν τα τυπογραφικά όρια του στίχου. Κατά συνέπεια, η ανομοιόμορφη κατανομή των παύσεων συντελεί στο να αναδυθούν νέες ηχητικές συμμετρίες, που δεν αποτυπώνονται στη γραπτή μορφή του ποιήματος. Η ανακοίνωση αυτή επικεντρώνεται σε αυτό το φαινόμενο, συνδέοντάς το με ευρύτερα ζητήματα της ποιητικής του Σεφέρη. Τα ηχητικά αποσπάσματα που θα αναλυθούν προέρχονται από τους δίσκους της «Λύρας» Ο Σεφέρης διαβάζει Σεφέρη (Ι και ΙΙ), που κυκλοφόρησαν το 1964 και το 1965, αντίστοιχα.

Η ομιλία θα γίνει στα ελληνικά.